بسم الله النّور

سلام

اگر می‌دانستیم ده روز دیگر فرصت‌مان به پایان می‌رسد، و به این یقین می‌رسیدیم که روز دهم، روز آخر بودن‌مان در این دنیاست چه می‌کردیم؟

شاید اولین سوالی که باید برایش پاسخ مناسبی پیدا کنیم این است که چرا حتما باید ده روز دیگر برویم؟! چرا نباید یازده روز دیگر یا صد روز دیگر یا ده سال دیگر برویم و حتما باید روز دهم روز آخر ما باشد؟

دوستان من،

وقتی به هدف مهم و والای خود پی ببریم، طوری که حاضر باشیم جان‌مان را برای آن بدهیم، آن‌گاه از خود می‌پرسیم چه کنیم تا در این ده روز این هدف متعالی و بزرگ بیشتر نمود پیدا کند و حتی اگر همه ما از بین برویم باز هم قرن‌ها بعد از ما، بزرگی این هدف در آسمان زندگی نسل‌های بعد بدرخشد و همه را به سوی خود جذب کند؟

سوال این است که چه کار کنیم تا تک تک این ده روز حماسه‌ای باشد پر التهاب و شورآفرین تا هر که از نیمه راه رسید و فقط قصه یکی از این ده روز را شنید، ملتهب شود و چشم به سوی هدف آسمانی ما بدوزد.

عزیزان دل

ما باید در هر کدام از این ده روز حماسه‌ای خلق کنیم، حماسه‌ای جانگداز که مستقیما با دل‌ها تماس بگیرد و هنگام نقل آن، درس‌ها، آرزوها و اهداف طلایی و بلند مرتبه خود را به شکل‌های مختلف به شنونده منتقل کنیم. باید هر حماسه برای خود یک حماسه مستقل باشد. یعنی اگر هر حماسه را تکه تکه کنند، باز هر تکه آن خود حماسه کاملی باشد. در این صورت حتی اگر قرن‌ها هم بگذرد و از کل حماسه‌ها فقط چند جمله باقی بماند باز هم آن جملات بتوانند هدف آسمانی ما را بیان کنند و دل‌ها را بلرزانند.

اما اگر بدخواهان نخواستند این جملات به گوش حق‌جویان آینده برسد و جملات را هم تکه پاره کردند، آن وقت چه؟

آن گاه باید کلمه‌ای طلایی پیدا کرد که در هر جمله‌ای که می‌گوییم آن کلمه بدرخشد و خود آن کلمه به اندازه حماسه‌های ده روزه شوق و شور ایجاد کند.

حالا از شما عزیزان می‌پرسم آن واژه چیست؟ نیکوترین کلمه عالم که فقط با شندیدنش دل‌ها بلرزند و این ده روز معنا پیدا کنند، کدام کلمه می‌تواند باشد؟

اگر سال‌ها فکر کنیم و قرن‌ها به مراقبه بپردازیم و هزاران سده در جهان سیر کنیم، نیکوتر از کلمه “حسین(ع)” پیدا نخواهیم کرد! این طور نیست!

احمد حلت - مجله موفقیت